Kliknij tutaj --> 🎉 szczurzy ogon u psa

Kleszcze u szczurów są bardzo powszechne, istnieje kilka rodzajów pasożytów, które żyją na skórze i w warstwie naskórka. Czerwono-brązowy kleszcz szczurzy o wielkości 0,1-1 mm ma wydłużony, płaski korpus, żywi się krwią zwierzęcia i cierpi na różne poważne choroby. Zapuszczamy uszy i ogon. Reszta trochę przycięta, chociaż dziś było intensywne czesanie. Niestety parę kołtunów psuło humor dość skutecznie. Zuch z tego Leonka. Pies łysieje symetrycznie na tułowiu, a także na ogonie tworząc charakterystyczny, tzw. szczurzy ogon. Dodatkowo mogą pojawić się problemy z zaparciami. Jeżeli nasz pupil łysieje w okolicy ogona, na wierzchniej stronie można obserwować okrągłe, łyse placki, wskazuje to na przerost i zapalenie tarczki ogona. Wolałabym już wypić prawdziwy szczurzy ogon. Habría preferido beber una cola de rata verdadera. Musiałem zaliczyć szczurzy labirynt, aby dostać śniadanie. Tuve que pasar por un laberinto de hámster para tener mi desayuno. Nie pozwolę by mnie zniszczył jakiś mały szczurzy Pudłak. Leczenie szczęśliwego ogona może obejmować: Zabandażowanie ogona (pozwól nam pomóc, ponieważ może to być trudne do prawidłowego wykonania) Stosowanie zabiegów laseroterapii w celu przyspieszenia gojenia. Antybiotyki w przypadku infekcji. Łagodne środki uspokajające zmniejszające aktywność i umożliwiające gojenie. Ещё • 12.03.2019 Czy szczęśliwy ogon jest poważny Lieux De Rencontre Foret De Fontainebleau. W poprzednich artykułach przybliżono Czytelnikom problemy dermatologiczne dotyczące nosa, małżowin usznych i dalszych odcinków kończyn. W tej części przedstawimy problemy w przypadku których objawy mogą dotyczyć ogona. Podobnie jak w przypadku chorób omówionych w poprzednich częściach możemy mieć tu sytuacje w której ogon jest jedną z wielu możliwych lokalizacji danej choroby, jaki i są choroby gdzie ta lokalizacja występuję jako typowe lub nawet wręcz jedyna umiejscowienie objawów. Ogon generalnie nie jest lokalizacją bardzo typową dla wielu jednostek chorobowych. Zmiany w tej lokalizacji pojawiają się najczęściej jako jeden z objawów wraz z objawami dotyczącymi innych okolic ciała. Przykładowo wyłysienia dotyczące ogona tzw „szczurzy ogon” typowe są dla dermatoz tła hormonalnego jak niedoczynność tarczycy czy nadczynność kory nadnerczy oraz dermatoz na tle zaburzeń hormonów płciowych. Rzadziej w tej okolicy mogą pojawiać się zmiany w przebiegu dermatofitoz, grzybic głębokich lub zakażeń bakteryjnych. Typowe z kolei jest powstawanie zmian na ogonie w przypadku rodzinnego zapalenia skóry i mięśni oraz w przebiegu zapalenia gruczołów łojowych (sebaceus adenitis) . Jednostka chorobową, gdzie objawy ograniczają się wyłącznie do tej okolicy jest przerost gruczołów tarczki ogona (ang. stud tail, tail gland hyperplasia). Przerost gruczołów tarczki ogona Na wstępie przybliżymy Czytelnikom przerost gruczołów tarczki ogona jako jednostkę najbardziej typową dla opisywanej lokalizacji. Choroba ty rozpoznawana jest zarówno u psów jak i kotów. W przypadku kotów choroba ma często charakter idiopatyczny (być może uwarunkowany genetycznie), u psów występuje wraz z innymi chorobami łojotokowymi zarówno o charterze pierwotnym jak i wtórnym. Problem ten częściej występuje u niekastrowanych samców, jak również u psów z hiperandrogenizmem, niedoczynnością tarczycy, guzami jąder. Również u kotów z podważonym poziomem testosteronu może częściej dochodzić do rozwoju choroby Typowe objawy choroby Typowe objawy choroby u psów to owalne wyraźnie odgraniczone wyłysienia lokalizujące się na grzbietowej części ogona. Zwykle w okolicy 2-3 kręgu ogonowego. Zmiany te rozwijają się powoli. Poza wyłysieniem widoczne są tam łuski oraz przebarwienie. Okolica może być również tłusta z dotyku, pokryta łojem. Możliwe jest występowanie zakażeń bateryjnych skutkujących różnej głębokości ropnym zapaleniem w opisanej okolicy. U kotów na grzbietowej powierzchni ogona obserwuje się włosy zlepione łojem, możliwe jest też przerzedzenie i wypadanie włosów oraz rożnej głębokości zapalenia bakteryjne. Okolica ta często pokryta jest również nadmierne złudzonym naskórkiem. Po wygoleniu okolicy widoczny jest obrzęk. Typowe objawy kliniczne zwykle są podstawą do postawienia rozpoznania. Wskazane jest wykonanie oznaczenia poziomu hormonów płciowych – testosteronu, który zwykle u chorych osobników jest podwyższony, chociaż wykonane u kotów badania nie potwierdziły by różnica ta była statystycznie istotna. Ostateczne rozpoznanie można potwierdzić wykonując badanie histopatologiczne, w którym widoczne są przerośnięte i powiększone gruczoły łojowe. Należy podkreślić, że choroba choć rzadziej, spotykana jest również u osobników kastrowanych (zarówno u psów jak i kotów) dlatego związek z podwyższonym poziomem hormonów płciowych nie jest tak oczywisty. Choroba sporadycznie spotykana jest również u samic (które w takim przypadku czeto przejawiają zachowania typowe dla samców). przerost gruczołów tarczki ogona widoczne dobrze odgraniczone wyłysienie, w miejscu pozbawionym włosa punktowe przebarwienia Leczenie Leczenie obejmuje zwalczanie powikłań bakteryjnych poprzez stosowanie antybiotykoterapii ogólnoustrojowej oraz miejscowe stosowanie szamponów przeciwłojotokowych. U psów może dojść do poprawy po kastracji. Poprawa następuje powoli i trwa około 2 miesiące. Można również usnąć chirurgicznie miejsce z przerostem gruczołów łojowych. U kotów stwierdzono poprawę po miejscowym stosowaniu 0,1% kwasu retinowego (tretynoniny) w żelu aplikowanym codziennie na zmienioną okolicę. Zapalenie gruczołów łojowych Kolejnym problemem, gdzie zmiany dosyć często występują na ogonie, jest zapalenie gruczołów łojowych. W tym przypadku zmiany zlokalizowane są na wielu okolicach ciała przede wszystkim na głowie, bokach klatki piersiowej, a ogon jest jedna z okolic gdzie mogą występować objawy tej choroby. Sebaceus adenitis jest rzadko występującą chorobą autoimmunologiczną dotyczącą gruczołów łojowych o uwarunkowaniach genetycznych (chociaż szczegółowy mechanizm dziedziczenia nie został jeszcze określony). W jej przebiegu dochodzi do nacieku zapalnego gruczołów łojowych, a w dalszej konsekwencji do ich zniszczenia. Rasami, u których uwarunkowanie genetyczne jest najbardziej prawdopodobne są pudle, akita, psy rasy Hovawart. U ras tych uważa się, że dziedziczenie odbywa się prawdopodobnie na drodze autosomalnej recesywnej. Sebaceus adenitis rozpoznawane było ponadto u wielu innych ras psów. Objawy kliniczne Objawy kliniczne mogą być dosyć zróżnicowane. Możliwy jest łagodny przebieg choroby, w którym objawy są bardzo dyskretne i pojawią się jedynie okresowo samoistnie ustępując. U ras krótkowłosych powstają liczne rozsiane okrągłe, bezwłose obszary pokryte łuskami. U ras z dłuższym włosem, jak pudle i akita stwierdzane jest nadmierne rogowacenie i wyłysienia, a włos staje się matowy i pokryty jest srebrnymi łuskami. Formujące się łuski są bardzo mocno związane ze skórą i trudne do oderwania. Pierwsze objawy kliniczne pojawiają się na głowie (często w okolicy okołooczodołowej), małżowinach usznych, karku, a następnie rozprzestrzeniają się na tułów, brzuch i kończyny, stopniowo przyjmując charakter uogólniony. U niektórych psów objawy lokalizują się na ogonie co prowadzi do , powstania charakterystycznego „szczurzego” wyglądu ogona. Występowanie pierwszych zmian na ogonie a nie na innych wymienionych powyżej okolicach jest charakterystyczne dla owczarków niemieckich, tego typu objaw stwierdzany był również u berneńskich psów pasterskich). Ostateczne rozpoznanie choroby, powinno być postawione na podstawie badania histopatologicznego. Obraz mikroskopowy cechuje się występowaniem parakeratycznej lub ortokeratycznej hyperkeratozy. Ponadto widoczne jest zapalenia gruczołów łojowych z naciekiem zapalnym złożonym głównie z komórek jednojądrzastych (makrofagów, plazmocytów oraz limfocytów. W bardziej zaawansowanych zmianach stwierdza się zanik gruczołów łojowych, a w miejscu ich występowania pojawia się tkanka łączna. Zapalenie gruczołów łojowych u berneńskiego psa pasterskiego, widoczne wyłysienie a skóra pokryta jest łuskami Leczenie W leczeniu zastosowanie znajdują leki immunosupresyjne i przeciwzapalne. Stosować można glikokortykosteroidy (prednisolon w dawce 1mg/kg doustnie, lek ten może być również stosowany w wyższej immunosupresyjnej dawce (2,2 mg/kg W przypadkach z bardzo ciężkimi objawami uogólnionymi można zastosować syntetyczne retinoidy (isotretinoina w dawce 1 do 2 mg/kg jeden raz dziennie lub etretinat w podobnej dawce, oba podawane doustnie. Kolejnym lekiem, który skutecznie można zastosować w leczeniu choroby jest cyklosporyna podawana w dawce 5 mg/kg jeden raz dziennie doustnie. Cyklosporyna uważana jest obecnie za najbardziej skuteczną metodę leczenia choroby. Może być ona stosowana zarówno ogólnoustrojowo jaki i miejscowo w postaci kąpieli w jej roztworze (25 ml cyklosporyny w stężeniu 100mg/ml w 250 ml wody). Rodzinne dermatiomiosits Następna jednostka chorobowa w której zmiany dotykają ogona jest rodzinne dermatiomiosits. Choroba ta dotyczy zarówno skóry jak i mięśni. Przypadki tego problemu opisywane były u owczarków szetlandzkich, owczarków colie oraz beauceronów. Uważa się, że choroba ma uwarunkowanie genetyczne i dziedziczenie odbywa się na drodze autosomalnej dominującej. Objawy Pierwsze objawy pojawiają się zwykle u młodych zwierząt najczęściej w wieku do 6 miesięcy. Zmiany lokalizują się głównie na twarzy zwierząt, najczęściej wokół oczu oraz na grzbiecie nosa jak również na kończynach i na ogonie. Pierwotne wykwity związane z choroba to pęcherzyki zwykle nie widoczne ponieważ łatwo ulegają uszkodzeniu. Najczęściej widoczne są wykwity wtórne, takie jak łuski i strupy oraz owrzodzenia jak i różnego stopnia wyłysienia. W przypadku tej choroby świąd nie jest obecny. Występują również objawy dotyczące zapalenia mięśni, psy mogą mieć trudności z pobieraniem pokarmu i wody. Niekiedy dochodzi do powstania przełyku olbrzymiego u chorych osobników, co może prowadzić do rozwoju zachłystowego zapalenia płuc. Częstym objawem jest zanik mięśni, zwłaszcza kończyn Dermatiomiositis, widoczne wyłysienia oraz nadżerki i strupy Rozpoznanie Rozpoznanie może być podstawie na podstawie badania histopatologicznego skóry i mięśni oraz badania EMG. Do badania histopatologicznego skóry widoczne są wyłysienia, rumień, pęcherzyki., można stwierdzić ponadto zwyrodnienie wodniczkowe komórek warstwy podstawnej mieszków włosowych. Niekiedy widać komórki apoptyczne w warstwie podstawnej. Widoczne jest również zapalenie okłonaczyniowe lub liszajowate (na granicy skóry i naskórka), naciek złożony jest głównie z limfocytów, komórek plazmatycznych i histiocytów. Może być również stwierdzana ucieczka barwnika w powierzchownych warstwach skóry (nieco poniżej naskórka). Często stwierdza się również zwłóknienie mieszków włosowych oraz ich zanik. W badaniu histopatologicznym mięśni można stwierdzić mieszany naciek zapalny, martwice włókien mięśniowych lub ich zanik. Leczenie W leczeniu stosowane są glikokortykosteroidy (prednisolon w dawce 1 -2 mg/kg jeden raz dziennie), witamina E (200-800 IU/dziennie na zwierzę) oraz pentoksyfilina (w dawce 25 mg/kg dwa razy dziennie doustnie). Kolejnymi lekami używanymi w terapii są doksycyklina/ minocyklina w dawce 5 mg/kg co 12 godzin z niacynamidem, cyklosporyna 5 mg/kg oraz miejscowo takrolimus 0,1% co 12 godzin (ten ostatni lek w przypadku zmian zlokalizowanych). Niestety leczenie zwykle wpływa pozytywnie tylko na stan skóry zmniejszając rozległość zmian, nie wpływa natomiast na mięsnie, które ulegają zanikowi co zwykle kończy się eutanazją zwierzęcia. Wyłysienie ogona u psa z dermatoza hormonalną Wyłysienia dotyczące ogona u psa z niedoczynnością tarczycy Wyłysienie dotyczące ogona – „szczurzy ogon” u psa z zespołem Cushinga, w miejscu tarczki gruczołowej ogona również widoczne wyłysienie oraz zaskórniki Autor: dr hab. Marcin Szczepanik kryll@ Literatura: Ozkan C., Kayar A., Kaya A., Yildirim S., Iskefli O., Kozat S., Akgul Y. Determination of selected hormones and biochemical parameters in Turkish Van cats with tail gland hyperplasia Med. Wet. 2020, 76, 1-5 Ruth J.: Poor haircoat in a Persian. Feline tail gland hyperplasia (FTGH). Compend. Contin. Educ. Vet. 2009, 31, 208-210. Scott D., Miller W., Griffin C.: Muller and Kırk’s Small Animal Dermatology. 6th Ed. 2001, p. 1046-1048 Ural K., Acar A., Guzel M., Karakurum M. C., Cenker C. C.: Topical retinoic acid in the treatment of feline tail gland hyperplasia (Stud Tail): A prospective clinical trial. B. Vet. I. Pulawy 2008, 52, 457-459. Lortz J., Favrot C., Mecklenburg L., Nett C., Rufenacht S., Seewald W., Linek M.: A multicentre placebo-controlled clinical trial on the efficacy of oral ciclosporin A in the treatment of canine idiopathic sebaceous adenitis in comparison with conventional topical treatment. Vet. Dermatol, 2010 21, 593–601 Paterson S. Successful therapy of sebaceous adenitis with topical cyclosporine in 20 dogs Vet. Dermatol. 2004, 15, 64-64, White SD, Rosychuk RA, Scott KV, Hargis AM, Jonas L, Trettien adenitis in dogs and results of treatment with isotretinoin and etretinate: 30 cases (1990-1994). J Am Vet Med Assoc. 1995, 207,197-200. Linek M, Boss C, Haemmerling R, Hewicker-Trautwein M, Mecklenburg L. Effects of cyclosporine A on clinical and histologic abnormalities in dogs with sebaceous adenitis. J Am Vet Med Assoc. 2005 226, 59-64. Hagis AM, Haupt KH. Reviev of familiar canine dermatomiositis. Vet. Ann. 1990; 30; 227-282 Gross TH, Ihrke PJ, Walder EJ, Affolter VK: Ishemic dermatopaty/ canine dermatomyositis. W: Skin Diseases of the Dog and Cat: Clinical and Histopatologic Diagnosis, 2nd edn. Oxford: Blackwell Publishing, 2005: 49-52 Opisy rycin: Przerost gruczołów ogona u psa widoczne wyłysienie i przerzedzenie włosa Ryc. 2. Przerost gruczołów ogona u kota widoczne wyłysienie oraz przebarwianie włosa który pokryty jest łojem Ryc. 3. Zapalenie gruczołów łojowych u berneńskiego psa pasterskiego, widoczne wyłysienie a skóra pokryta jest łuskami Ryc. 4. Dermatiomiositis, widoczne wyłysienia oraz nadżerki i strupy Ryc. 5. Wyłysienie ogona u psa z dermatoza hormonalną Ryc. 6. Przerost gruczołów tarczki ogona widoczne dobrze odgraniczone wyłysienie, w miejscu pozbawionym włosa punktowe przebarwienia Ryc. 7. Wyłysienia dotyczące ogona u psa z niedoczynnością tarczycy Ryc. 8. Wyłysienie dotyczące ogona – „szczurzy ogon” u psa z zespołem Cushinga, w miejscu tarczki gruczołowej ogona również widoczne wyłysienie oraz zaskórniki Przejdź do następnej strony Niedoczynność tarczycy u psa Czy wiesz, że wbrew panującej opinii niedoczynność tarczycy, występująca u ludzi, dotyczy także zwierząt towarzyszących? Z tego artykułu dowiesz się jakie są przyczyny niedoczynności tarczycy u psa, jak rozpoznasz ją u swojego pupila, oraz jak wygląda leczenie tego schorzenia. Sprawdź czy Twój pies ma predyspozycje do niedoczynności tarczycy – to bardzo poważne tarczycy coraz częściej rozpoznawana jest u psów, natomiast u kotów występuje niezwykle rzadko. W wyniku niedostatecznego wytwarzania hormonów dochodzi do zmniejszenia tempa metabolizmu. Zazwyczaj obserwujemy wówczas: ospałość,spowolnienie,otyłość,wyłysienia. Na szczęście objawy chorobowe można zatrzymać, a nawet cofnąć poprzez suplementację hormonów tarczycowych. Niedoczynność tarczycy najczyściej dotyka rasy psów: labrador retriever,bokser,golden retriever,beagle,sznaucer miniaturowy,dog niemiecki. Niedoczynność tarczycy u psów przyczynyNiedoczynność tarczycy u psa objawyDiagnostyka chorób tarczycyNiedoczynność tarczycy u psa leczenie Niedoczynność tarczycy u psów przyczyny Rodzaje niewydolności tarczycy u psów opracowano na podstawie umiejscowienia zaburzenia. Najczęściej obserwuje się: postać pierwotną,postać wtórną,rzadziej postać trzeciorzędową,niedoczynność tarczycy na tle innych zaburzeń. Przyczyny choroby, które prowadzą do powstania danego nieprawidłowego funkcjonowania gruczołu zostały przedstawione w tabeli poniżej: Najczęstsze przyczyny niedoczynności tarczycy u psa PierwotnaWtórnaTrzeciorzędowaInneWrodzony niedorozwójKarłowatość przysadkowaZaburzenie wydzielania tyreoliberynyNiedobór joduZanik na tle zapalenia limfocytarnegoNowotwór przysadkiZaburzenie przekształcania T4 w T3NowotworyZespół eutyreozy chorobowejZaburzenia białek wiążącychUsunięcie chirurgiczne gruczołuRadioterapiaOporność tkankowaLeki przeciwtarczycoweTorbiel przysadki U kotów niedoczynność tarczycy jest najczęściej skutkiem: usunięcia obu płatów tarczycy,leczenia radiojodem,przedawkowania leków hamujących tarczycę. Bardzo rzadko występuje postać pierwotna, spowodowana zaburzeniem rozwoju gruczołu lub zaburzeniem wbudowywania jodu. Objawy niedoczynności tarczycy u psów są charakterystyczne dla zmniejszonego metabolizmu i pojawiają się w średnim wieku, czyli około 4-6 lat. Występuje tu między innymi: ospałość,otyłość,nietolerancja na zimno – ciągłe „trzęsienie się”,zaburzenie zachowania,u kotów bardzo często występuje brak apetytu oraz łaknienia. Najbardziej charakterystyczne są objawy dermatologiczne, ponieważ pies/kot posiada symetryczne wyłysienia na tułowiu. Braki w okrywie włosowej pojawiają się też na końcówkach ogona – tak zwany szczurzy ogon (pies), na uszach, bocznych częściach szyi, brzuchu (kot). Zaobserwować można również: przebarwienia skóry,łojotok,suchy lub późno odrastający włos. Specyficzne są również zmiany w narządzie wzroku: opadnięcie powieki,zapalenie naczyniówki,owrzodzenie rogówki,odkładanie się lipidów w rogówce. Dodatkowo obecne są objawy układowe dotyczące układu krążenia, takie jak: spowolnione bicie serca,niemiarowe uderzenia serca. Ze strony układu rozrodczego obserwuje się: niepłodność,spadek popędu płciowego,brak rui,zanik jąder. U większych psów występują: niedowłady (neuropatia tarczycowa),porażenie krtani,porażenie nerwu twarzowego (są pozbawione mimiki),zaburzenie oddawania moczu. Bardzo rzadko schorzenie to występuje u szczeniąt lub kociąt. Jeśli już jednak wystąpi, taki stan określa się jako kretynizm. Szczenięta/kocięta takie mają nieproporcjonalną budowę ciała, szeroką dużą głowę, krótkie kończyny, kwadratowy tułów. Diagnostyka chorób tarczycy Chora tarczyca u psa – diagnostyka W celu rozpoznania chorej tarczycy u psa wykonuje się oznaczenie poziomu hormonów tarczycowych. Dodatkowo można wykonać badanie morfologiczne oraz biochemiczne krwi, które wraz z objawami klinicznymi da nam pełny obraz stanu klinicznego zwierzęcia. W przypadku niewydolności gruczołu występuje spadek poziomu hormonów tarczycowych. Pamiętaj, że nigdy nie należy oceniać funkcjonowania gruczołu tarczowego na podstawie oznaczenia jednego poziomu hormonu lub samego badania podstawowego krwi. Interpretację wyników należy zostawić lekarzowi weterynarii. Niedoczynność tarczycy u psa leczenie Rokowanie psów z niedoczynnością tarczycy zależy od przyczyny, ale zazwyczaj jest ono dobre. Okres przeżycia psa/kota odpowiednio leczonych jest taki jak w populacji zdrowej. Leczenie opiera się na doustnym podawaniu tabletek zawierających lewotyroksynę w dawkach 10-20µg/kg 2 razy dziennie. Lewotyroksyna jest lekiem z wyboru, który powinien przywrócić prawidłowe wartości hormonów. Można również stosować trójjodotyroninę w dawce 6-8µg/kg 3 razy dziennie oraz suplementować jod. Leczenie hormonami należy kontynuować przez przynajmniej 6-8 tygodni przed ostateczną oceną skuteczności, lecz poprawę stanu klinicznego widać już w pierwszym tygodniu leczenia. Kontrola reakcji klinicznej, polega na określeniu poziomu hormonów tarczycowych 4-8 tygodni po rozpoczęciu leczenia. Ważne jest to, aby badanie przeprowadzić 4-6h po podaniu lewotyroksyny. Takie badanie pozwoli lekarzowi weterynarii określić, czy dawka podawanego hormonu jest wystarczająca. Podsumowanie Jak postępować z psem z niedoczynnością tarczycy? Obecnie występuje duża populacja psów z klinicznie stwierdzoną niedoczynnością tarczycy, natomiast koty z tą jednostką chorobową należą do rzadkości. Należy pamiętać, że są różne przyczyny wystąpienia niewydolności gruczołu, dlatego nie wolno kierować się tylko wiekiem zwierzęcia przy podejrzeniu tej jednostki chorobowej. Obraz kliniczny z samego początku może nie być charakterystyczny, lecz przy wykonaniu niezbędnych badań szybko można postawić diagnozę i zastosować leczenie. Przy stosowaniu się do zaleceń lekarza, stan kliniczny zwierzęcia utrzymuje się na bardzo dobrym poziomie, objawy kliniczne ustępują bardzo szybko, a komfort życia naszego pupila jest zadowalający. Myślę, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już jak rozpoznać niedoczynność tarczycy u swojego psa i podejmiesz niezbędne kroki, jeśli pojawi się podejrzenie tej choroby. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na ten temat, zachęcam do komentowania artykułu. polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński hiszpański Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. Ostatnim posiłkiem Richarda Bartletta... był szczurzy burger. La última comida de Richard Bartlett... Fue una hamburguesa de rata. To były widły, nie szczurzy ogon. Dije que tenía una horca, no una cola de rata. Dzień dobry, panie szczurzy mózgu. Nie martw się, szczurzy móżdżku! No te preocupes, cerebro de rata. Masz dziś dużo do roboty, szczurzy móżdżku. Tienes un día ocupado, cerebro de rata. Przez opary toksyczne traci przytomność, szczurzy mocz powoduje resztę? Los gases tóxicos hacen que se desmaye, la orina de rata hace el resto. Dzięki, że mi przypomniałeś, szczurzy móżdżku! Gracias por recordarmelo, cerebro de rata. "Znalazłem szczurzy ogon z eklerku" Tego typu skandaliczne rzeczy. Es una cola de rata en mi Bar de Arce. Cosas indignantes como esa. Powtarzam, szczurzy ogon... Porque le repito, la cola de rata. No, ma szczurzy ryjek. ¿Dices que tiene cara de rata? Zgadza się, szczurzy móżdżku! Hiciste bien, cerebro de rata! Wolałabym już wypić prawdziwy szczurzy ogon. Habría preferido beber una cola de rata verdadera. Nie pozwolę by mnie zniszczył jakiś mały szczurzy Pudłak. Y no voy a permitir que lo arruine una pequeña rata de alcantarilla boxtroll. Musiałem zaliczyć szczurzy labirynt, aby dostać śniadanie. Tuve que pasar por un laberinto de hámster para tener mi desayuno. Budujecie tu szczurzy okręt, łódź kapusiów. Están construyendo un nido de nave para soplones marítimos. Plotka głosi, że próbował przenieść szczurzy mózg w czasie. Hubo un rumor de que intentaba enviar cerebros de ratas al pasado. Wybitny szczurzy chirurg z Ameryki Północnej nadal żyje. El prominente cirujano Norte Americano vive. Tak... Mamy tu szczurzy plac zabaw. Zastanawiam się, czy nie stał za tym twój szczurzy chłopak. Me pregunto si la rata soplona de tu novio lo envió por mí. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 69. Pasujących: 69. Czas odpowiedzi: 84 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 1 0 1 0 0 0 0 Trochę zamazane, ale czy wszystko musi byc idealne?? 0 0 0 0 Zamazane 2 :P 0 1 0 1 Alex pod szafą 0 0 0 0 Higiena przede wszystkim! 0 0 0 0 O higiene trzeba dbać 0 0 0 0 Alex pijący koktajl truskawkowy 0 0 0 0 A kuku! /Max 0 0 0 0 Mniam, mniam, Ale ten orzech jest pycha!!! /Max 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 To Alex na moim łóżku 0 0 0 0 Drapiący się Alex:P:P 0 0 0 0 Alex... Super, prawda?? 0 0 0 0 Alex - Szczur czyścioszek 0 0 0 0 Alex i Max... 0 0 0 0 Tutaj Max podczas "sobotniej kąpieli" 0 0 0 0 Deserek Maxia :D 0 0 0 0 Choroby hormonalne a problemy z sierścią Rzadko kiedy widząc, że z sierścią lub skórą psa dzieje się coś niepokojącego, przychodzi nam na myśl, że źródłem problemu mogą być nieprawidłowości w wydzielaniu hormonów. Tymczasem wzrost sierści jest uwarunkowany utrzymaniem równowagi hormonalnej i dlatego wśród objawów zaburzeń w wydzielaniu poszczególnych hormonów, niemal zawsze spotyka się pogorszenie kondycji skóry i sierści. Jest to przede wszystkim nadmierne wypadanie włosa prowadzące do widocznego przerzedzenia a nawet wyłysienia sierści na grzbiecie oraz na bokach tułowia. Sierść staje się sucha, łamliwa i podczas szczotkowania wychodzi całymi kepami. Towarzyszą temu zmiany w spoistości skóry, która czasem staje się cieńsza, a czasem grubsza, mniej elastyczna, przesuszona lub pokryta łupieżem. Szukając przyczyn tego stanu rzeczy warto zbadać poziom hormonów, bo to może skrócić drogę do postawienia diagnozy i rozpoczęcia skutecznej terapii. Może się wówczas okazać, że głównym problemem nie są zmiany skórne, ale poważne schorzenie o podłożu hormonalnym, które je wywołuje i tylko jego wyleczenie pozwoli uporać się z dolegliwościami skórnymi. Można do nich zaliczyć: niedoczynność tarczycy Niedoczynność tarczycy charakteryzuje się uogólnionym zwolnieniem tempa metabolizmu. Może występować w postaci pierwotnej lub wtórnej. Postać pierwotna spowodowana jest zaburzeniami w funkcjonowaniu tego gruczołu lub też niedoborem jodu w psiej diecie. Zdarza się także, że pojawia się na skutek choroby nowotworowej lub stanów zapalnych tarczycy. Natomiast niedoczynność wtórna jest wynikiem zaburzeń w wydzielaniu hormonu tarczycy. Spośród objawów choroby należy wymienić: tendencję do tycia mimo ograniczenia ilości podawanej karmy, dysfunkcję przewodu pokarmowego, zaparcia naprzemiennie z biegunkami, skłonność do stanów zapalnych jamy ustnej, osłabienie popędu płciowego, niechęć do ruchu, osowiałość oraz zwiększoną wrażliwość na zimno. Jeśli chodzi o okrywę włosową, daje się zauważyć łojotok, symetryczne wyłysienia na bokach tułowia i grzbiecie nosa oraz charakterystyczny brak sierści na końcu ogona, który określa się jako ”szczurzy ogon”. Chorobę można potwierdzić określając poziom hormonów tarczycy we krwi, natomiast leczenie polega na podawaniu ich syntetycznego odpowiednika. nadczynność tarczycy Nadczynność tarczycy występuje znacznie rzadziej niż jej niedoczynność, częściej u kotów niż u psów. Jest to schorzenie spowodowane obecnością guzków w tarczycy, które są odpowiedzialne za zwiększoną produkcję hormonów T4 i T3 i nie reagują na fizjologiczne mechanizmy regulujące. Wśród objawów nadczynności tarczycy należy wymienić: zwiększone pragnienie i wydalanie moczu, wymioty, biegunkę, spadek masy ciała mimo dużego apetytu, ospałość, czasem podwyższoną temperaturę, brak chęci do zabawy oraz charakterystyczny wygląd - powiększenie i obwiśnięcie brzucha. Jeśli chodzi o sierść, ma ona tendencję do wypadania, na tułowiu pojawiają się plackowate łysiny, a skóra staje się cienka i delikatna. Leczenie polega na podawaniu ketokonazolu, w celu zmniejszenia produkcji sterydów a także wycięciu przysadki i nadnerczy. niedoczynność kory nadnerczy - choroba Addisona Choroba Addisona powstaje na skutek zniszczenia lub zaburzenia w działaniu kory nadnerczy odpowiedzialnej za produkcję hormonów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Nadnercze składa się z dwóch części: wewnętrzna, tzw. rdzeń, produkuje adrenalinę, zewnętrzna, którą stanowi kora, produkuje między innymi dwa bardzo ważne hormony sterydowe: kortyzol i aldosteron. Kortyzol reguluje różne reakcje biochemiczne, uczestniczy w metabolizmie białek, węglowodanów i tłuszczów, pobudza syntezę niektórych enzymów oraz pozytywnie wpływa na układ krwiotwórczy, stymulując wytwarzanie krwinek. Aldosteron kontroluje stężenie sodu i reguluje objętość wody w organizmie, co wpływa na objętość i ciśnienie krwi. Produkcja obu tych hormonów kontrolowana jest przez wytwarzany w przysadce mózgowej związek chemiczny, zwany ACTH. Ustalenie jego poziomu pozwala sprawdzić zdolność organizmu do produkcji kortyzolu: po podaniu ACTH u zdrowego psa, w przeciwieństwie do psa chorego, następuje wzrost poziomu kortyzolu we krwi. Terapia niedoczynności kory nadnerczy polega na podawaniu syntetycznych hormonów zastępujących te, których organizm psa wskutek choroby nie produkuje. Mechanizm powstania choroby Addisona nie jest dokładnie znany, najczęściej jest to reakcja autoimmunologiczna, w wyniku której organizm psa zaczyna działać przeciw sobie produkując przeciwciała, które niszczą korę nadnerczy. Do widocznego pogorszenia zdrowia dochodzi w stresujących dla psa sytuacjach, a przebieg choroby może mieć ostry lub przewlekły charakter. Według obecnego stanu wiedzy choroba Addisona jest nieuleczalna, ale przy odpowiednim jej kontrolowaniu i regularnym podawaniu leków można psu znacznie poprawić komfort życia. nadczynność kory nadnerczy - zespół Cushinga Zespół Cushinga (nadczynność kory nadnerczy) powstaje w wyniku przewlekle podwyższonego poziomu glukokortykoidów. W objawach skórnych dominują wyłysienia (często symetryczne), zanik skóry, matowość sierści, powstanie zaskórników, rzadziej zwapnienia skóry oraz wtórne infekcje. zespół feminizujący samców Jest to schorzenie, które pojawia się na skutek zwiększenia poziomu estrogenów, żeńskich hormonów w organizmie psa. Ich nadmierna produkcja spowodowana jest zazwyczaj toczącym się procesem nowotworowym jądra. Z kolei wysokie stężenia tych hormonów we krwi doprowadza do spadku produkcji innych hormonów tzw. androgenów, w tym testosteronu. Na skutek dominacji żeńskich hormonów płciowych pies upodabnia się do suki, obserwuje się powiększenie sutków a nawet wydzielanie mleka. Wśród pierwszych objawów choroby należy wymienić wyłysienie okolic narządów płciowych, krocza oraz brzucha. Potem pojawiają się także symetryczne wyłysienia na klatce piersiowej oraz kończynach, przebarwienia skóry, tłusty łojotok oraz nadmierna ilość wydzieliny w uszach. Psy leczy się podając im preparaty na bazie testosteronu, w przypadkach bardziej zaawansowanych pozostaje kastracja. przerost i zapalenie tarczki ogona Schorzenie ma podłoże hormonalne i występuje przeważnie u niekastrowanych samców, u których stwierdza się znaczne podwyższenie poziomem męskich hormonów we krwi. U suk zapalenie tarczki ogona jest wynikiem dysfunkcji jajników. Schorzenie ma jak widać podłoże hormonalne, przy czym może mieć charakter ogniskowy, ograniczony do konkretnego miejsca, lub wiązać się z ogólnie występującym pierwotnym lub wtórnym łojotokiem. Pierwszym objawem zapalenia tarczki ogona jest pojawienie się na grzbietowej stronie ogona, w odległości 3-5-cm od jego nasady, owalnych, wyraźnie odgraniczonych, stale powiększających się łysych plam. Skóra w tych miejscach jest tłusta i pokryta łojem, bardzo podatna na różnego rodzaju infekcje bakteryjne i grzybicze. Wówczas w tym miejscu może pojawić również obrzęk, zaczerwienienie i wypryski. Sposób leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby. Na początku poprawę może przynieść miejscowe stosowanie środków przeciwłojotokowych, przeciwzapalnych i przeciwbakteryjnych. Potem niezbędne jest podawanie antybiotyków, a jeśli to nie daje efektów pozostaje chirurgiczne usunięcie gruczołu ogonowego oraz kastracja. Więcej na temat przerostu i zapalenia tarczki ogonowej tutaj karłowatość przysadkowa Jest to schorzenie o charakterze dziedzicznym, którego przyczyną jest niedobór hormonów przysadki. Objawia się przede wszystkim zaburzeniem wzrostu oraz stopniową utratą włosa okrywowego, który jest słabo osadzony i łatwo wychodzi podczas szczotkowania. Prowadzi to do obustronnych wyłysień. Charakterystyczne jest to, że podszerstek pozostaje nietknięty. Obserwuje się również nadmierną pigmentację skóry oraz pogarszające stan okrywy włosowej zmiany, takie jak łojotok, powierzchowne zapalenia skórne oraz infekcje grzybicze

szczurzy ogon u psa